معدن‌كاري در جايگاه غارت منابع ملي

“استخراج معادن يكي از برجسته ترين اشكال غارت منابع طبيعي و اموال ملي است. براي مردم واقعاً دردناك است كه بتوانند بخشي از زمين را به عنوان معدن ثبت كنند ، به يك فعال چند جانبه در آن منطقه تبديل شوند ، و فروش مناطقي از وطن را به صورت سنگ ، ماسه و خاك انجام دهند.

علاوه بر اين كه قانون معدنكاري ايران يك قانون يك جانبه است و كاملاً به نفع بهره برداران است ، ضعفهاي ساختاري بسياري نيز وجود دارد كه به نام فعاليت اقتصادي و اشتغال در تخريب جبران ناپذير چشم انداز اقتصادي كشور نقش دارد. در اين پست كوتاه ، من فقط دو يا سه مورد را در تأييد اين ادعا ذكر مي كنم.

ابتدا كافي است ماده 24 قانون صنعت معدن را مورد توجه قرار دهيم. در اين مقاله ، تركيب “شوراي حل اختلاف” ، كه تصميم نهايي را در مورد فعاليت هاي معدني در مناطق طبيعي مي گيرد ، شامل موارد زير است: “فرماندار يا معاون فرماندار مربوطه به عنوان رئيس شورا، رئيس سازمان صنعت ، معدن و تجارت استان ، به عنوان دبير شورا ، كارشناس صنعت معدن با معرفي سازمان نظام مهندسي معدن منطقه ، رئيس سازمان كشاورزي iha Ihad منطقه، ارائه موضوع شكايتمن، يكي از اپراتورهاي مجرب و متخصص معدن ، انتخاب خانه معدن منطقه ، و در صورت عدم وجود اقتصاد معدن در منطقه ، انتخاب خانه معدن كشور، “يك وكيل آشنا به مشكلات صنعت معدن.” فقط يك نفر در اين كاركنان وجود دارد كه نمي تواند حامي محافظت از جنگل هاي حفاظت شده مين (مرتع جهاد) باشد. روشن است كه چنين تصميمات جمعي تا چه اندازه مي تواند به نفع محيط كشور يا به نفع پرورش دهندگان – كشاورزان باشد.

دوم ، به رهبري سازمان حفاظت از محيط زيست نگاه كنيد ، كه يا كاملاً با فلسفه محيط زيست بيگانه بوده است يا مانند وزارتخانه هايي مانند وزارت صنعت و معدن منفعلانه تضعيف شده است. به عنوان مثال ، مي خواهم يادآوري كنم كه يكي از بهترين مديران ارشد محيط زيست ، مديركل محيط زيست مازندران ، همين چند روز پيش خبر آغاز استخراج معادن را اعلام كرد.كاسه گلستانكوي گفت: “فعالان محيط زيست نبايد نگران باشند ، صنعت معدن در خارج از گلستانك در حال انجام است.” براي درك عمق فاجعه ، بايد بدانيم كه گلستانك “مكاني امن” در قلب است. منطقه حفاظت شده البرز مركزي ثبت شده است. منطقه معدني در كمتر از دو كيلومتري منطقه حفاظت شده گلستان واقع شده است كه در واقع پناهگاه زمستاني گونه هاي حيات وحش است كه در برف سرد به دامنه هاي كمتري مي آيند. علاوه بر اين ، سرب بايد در گلستانك ، ماده اي سمي و خطرناك براي حيات وحش استخراج شود.

مثالي ديگر: منطقه حفاظت شده كركس استان اصفهان مانند گلستانك به دليل وجود رشته كوه شيب دار در برابر حفاري بسيار آسيب پذير است. نه تنها معادن سنگي متعدد سنگ در كاركاس از چراگاههاي بالادست و منابع آبي دريغ نكردند ، بلكه به روستاهايي كه در چند متري خانه ها و باغ هاي مردم قرار داشتند سرايت كردند و جاده ها و كاميون ها منطقه آسايش و امنيت را دزديدند.

فصاحت معدنچيان در حمايت بي قيد و شرط از اين فعاليت “ايجاد شغل” است – كاهش ارزش پول. ذكر چند نكته در مورد تركيب استخدام ضروري است. استخراج معادن ، به ويژه معادن روباز از قبيل ماسه سنگ ، به قيمت نابودي دائمي مراتع بزرگ ، مناطق وسيعي از جنگل ، منجر به از بين رفتن دام ها ، مشاغل باغباني ، آسيب به منابع حياتي آب ، تخريب مناظر و احتمال گردشگري. ضرر. در مورد ارز ، ناگفته نماند كه صادرات زمين داخلي و سنگ چيزي بيش از خوردن ميليون ها سال سرمايه طبيعي يا “فروش زمين” نيست ، كه به تعبير دوستي مي توان آن را ناميد. حراجي. وطن.

معدن كاران و وكلاي دولت آنها در مورد جاي معدن در اقتصاد كشور بسيار اغراق مي كنند. كافي است بگوييم كه كل ماليات پرداخت شده توسط بخش معدن در سال 1998 در حدود يك هزار ميليارد درام بوده است كه مقدار كمي در سراسر كشور است. به خصوص اگر اثر مخرب و “هزينه هاي فرصت” را كه مين ها به كشور تحميل كرده اند ، در نظر بگيريم. براي مقايسه ، بد نيست بدانيد كه در همان سال ، كارمندان حقوق بگير كشور حدود پانزده هزار ميليارد يا دوازده هزار ميليارد درام ماليات مي پرداختند و كل بودجه كشور حدود ششصد هزار ميليارد درام بود. به طور كلي ، سهم صنعت معدن از توليد ناخالص داخلي كشور در سال 1998 حدود يك درصد بود. بعلاوه ، در بسياري از جاهايي كه معدنچيان ادعا مي كنند سطح زندگي مردم را بهبود مي بخشند (از جمله در منطقه گلستانك و كاركاس) ، ساكنان مشكلي براي معيشت ندارند و: كارگران را به جاي ديگري بياوريد. به طور خلاصه ، فعاليت اقتصادي معدنچيان فقط به گروههاي كوچك آنها منتفع مي شود ، كه اغلب شغلهاي ناپايداري را براي افراد غير بومي فراهم مي كند ، به استاندارد زندگي بوميان آسيب مي رساند ؛ اين كشور تقريباً چيزي جز گرد و غبار و چهره اي زخمي بر جاي نمي گذارد. خاك اين امر به ويژه در معادن ماسه سنگ كه در هر كجا به مقدار زياد قرار مي گيرند ، بيشتر صدق مي كند.

در آخر ، بايد كمي به اين مسئله “آسيب رساندن” به تصوير آن كشور (كه مثلاً در گذشته جاده هاي زيباي چالوس ، هراز و … بالاتر از شهر لاهيجان يك رويا بود) توجه كنم. به نظر من ، يكي از مهمترين مواردي كه مردم را به وطن يا سرزمين محلي وابسته مي كند ، مناظر طبيعي و زيبا است. هر جا كه اين تصوير به شدت آسيب ببيند ، فرد فرار مي كند. بنابراين ، من معتقدم كه يكي از دلايل مهاجرت ، از روستاها يا شهرهاي كوچك به شهرهاي بزرگ يا از وطن به كشورهاي ديگر ، تخريب مناظر طبيعي است كه باعث مي شود نسبت به وطن بي علاقه باشد. اين روزها ، وقتي با هر جوان با استعدادي صحبت مي كنيم ، مي بينيم كه او مي خواهد كشور را ترك كند و برگردد ، كه تهديدي وحشتناك براي آينده ايران است.

* بازيگر محيط زيست

235223: