همه بر سفره همين پدريم!

در زندگي انسان ، مادر و ارتباط عاطفي او داشته هاي موجود در قلب و روح را تعيين مي كنند و هويت و هويت پدر و هويتي را كه در زمينه انديشه و دانش به او داده مي شود ، ايجاد مي كنند. پدر شوهر داراي هويت است و در كمترين و معمول ترين حالت ، شخص مي تواند از پدرش در مورد رفتار او شكايت كند يا او را آرام كند يا به نام پدرش قسم بخورد. پدرش به دنبال او بود.

اما اين شخص كه دلبستگي و مشخصاتي ندارد و در سفره اي به نام سفره پدر بزرگ نمي شود ، هويت مناسبي براي تعيين مرزهاي شخصيت خود يا رفتارهاي نامناسب يا قهرآميز ندارد. راه سرگرم كننده در طول حوادث.
زندگي مادي و طبيعي انسان – صرف نظر از نژاد ، قوميت ، محل زندگي يا قوميت – در اين چارچوب ايجاد مي شود ، و پدران و مادربزرگ ها و مادران و نسل هاي قبل از او پشتيباني را تشكيل مي دهند كه ما به آن افتخار مي كنيم و راه را براي نسل هاي آينده ايجاد مي كنيم .

با اين حال ، در اعتقادات مذهبي ، كل داستان با يك مرد خانوادگي با اقتدار و اقتدار يكي نيست ، شايد آن پدران ساير فرهنگ ها و عقايد كه ريشه و حمايت خود را نمي دانند.
اعتقادات مذهبي ، كه قرار است زندگي انسان را براي خوشبختي اين جهان و سعادت دنياي آينده سامان دهند ، به روابط پدر و پسر فراتر از مرزهاي روابط مشهود نگاه مي كنند ، در عين حال از روابط سنتي خانواده دفاع مي كنند و به شدت از آنها حمايت مي كند.
اسلام به پيروان خود يادآوري مي كند كه هر كجاي دنيا – از هر نژاد ، نژاد ، قوميت و نژادي – همه اعضاي يك خانواده هستند و بر اساس هويت ديني و عقايد مشترك خواهر و برادر هستند.

اين خانواده پدربزرگ و مادربزرگ پدري دارند ، درست مانند مادران و مادربزرگها دارايي هاي عاطفي دارند. او از پدر و مادربزرگ و مادربزرگش براي شناسنامه و شناسنامه خود پشتيباني مي گيرد و با نام خود مادر و مادربزرگش را به نوشيدن آب از چشمه عشق خود ترغيب مي كند.
علي (ع) ، پدر اين امmaه ، امام مسلمانان و اميرالمithمنين و همچنين جدfather پيامبر اكرم (ص) است. همه حديث حديث كبري است.

ما احساس مي كنيم چنين پدران و مادراني داريم و هويت ، بنياد و سيستم ما ، منشأ و خاستگاه ما همه پدر هستند و وابستگي ها ، تشويق ها ، اميدها و خواسته هاي ما در خانه هاي اين مادران است. .
ما اعتقاد داريم كه در سفره اين پدر هستيم و نسبت به اين مادر خونگرم و مهربان هستيم.
شخصي با چنين پدري ديگر تنها نخواهد بود ، هيچ اشتباهي نمي كند ، احساس پوچي و بي هويتي مي كند!
پشت اين ميز نشسته و خود را فرزند پدري مانند امام علي (ع) مي داند و خود را در تمام وجود و در اعماق قلب و روح خود فرزند خود مي داند ، هرگز در اين دنياي پر تلاطم ناپديد نخواهد شد و خواهد شد بدون كوير مانده است و او به دنبال پناه و سرگرداني نيست.
ما فرزندان اين خانواده هستيم ، حتي اگر شرور و اشتباه باشيم.
ما در اين ميز هستيم ، اگرچه سپاسگزار و فراموش شده هستيم.
ما در هر حمله و آزار و اذيت به ترس و اقتدار چنين پدري اعتماد و اعتماد مي كنيم.
حتي اگر آنها بد و بي لياقت باشند ، ما مي توانيم در جاده زندگي به پناهگاه خورشيد برسيم و تنها در آغوش او و در عشق او زندگي كنيم!